Η επιθυμία μου για « όλιγοήμερο χάσιμο» σε Ελληνικά Βουνά χωρίς καθαρά και τέλεια σηματοδοτημένα μονοπάτια έτυχε θερμής υποστήριξης από τα μέλη των ΑΛΛΟΥ ΓΙΑΛΛΟΥ και έτσι με συνοπτικές και μη δημοκρατικές διαδικασίες, αποφασίστηκε η εξόρμηση σε Μπορλέρο και Πέντε Πύργους αφού πρώτα θα πέρναγα από τα μήτρια χώματα να αγναντεύσω λίγο τα αγαπημένα μου Βαρδούσια.
Σημείο συνάντησης η Καστανιά στα νότια της Λίμνης Πλαστήρα. Οι συμμετέχοντες κατέφθασαν από όλα τα σημεία του ορίζοντα και μετά από το εθιμοτυπικό τσιπουράκι σε καφενείο του χωριού και συλλογή πληροφοριών για πιθανά καταλύματα, επιλέχθηκε η λύση του πάρκου του χωριού με τη στέγαση μας εντός εκκλησίας. Βέβαια, μέχρι να εντοπίσουμε το εν λόγω πάρκο, τιμήσαμε και το σχετικό έθιμο της ονομασίας της παρέας.
Ο πάγκος της εκκλησίας αποτέλεσε το μπουφέ του δείπνου μας, που επιμελήθηκαν όλοι οι συμμετέχοντες με εξέχουσα τη συνεισφορά της Λένας και των εδεσμάτων της
Οι τολμηροί έστησαν σκηνές, συμπληρώθηκαν οι συμμετοχές με τις τελευταίες αφίξεις εξ Αθηνών και απολαύσαμε ένα ζεστό ύπνο εντός της εκκλησίας. Σπάζοντας κάθε παράδοση, την επομένη, η ομάδα είναι έτοιμη για αναχώρηση στις 09:30 και δικαίως ο Κωστής αναρωτιέται ακόμη πως δεν ήπιε ένα καφέ, όντας ξύπνιος από τις 07:00. Οι ως εκείνη την ώρα συννενοήσεις (ειδικά με τους οδηγούς των αυτοκινήτων) είχαν κάποια bugs και αυτό θα συνεχιστεί και σήμερα. Δεν εξηγείται λοιπόν γιατί όλοι ξεκινώντας το πρωί, εκτός του γιδιού – αρχηγού ακολουθήσαμε τον Κωστή με κατεύθυνση το Λαμπερό.
Αφού συνειδητοποιούμε τo λάθος μας, αναστροφή και πορεία για Μούχα – Φράγμα και διασταύρωση για παρατηρητήριο – Ζυγογιαννέικα. Αφήνουμε τα αυτοκίνητα και ξεκινάμε με τα πόδια να καλύψουμε τα πρώτα 4-5 χιλιόμετρα μέχρι τον Ελατάκο. Ο καιρός δε θα μπορούσε να είναι καλύτερος, η παγωνιά όμως κάνει αισθητή την παρουσία της. Στο δρόμο υπάρχει σημάδι για αποφυγή του μονότονου χωματόδρομου, μέσα στο πυκνό δάσος, το οποίο δεν έγινε αντιληπτό από κανέναν μας παρά μόνο κατά την επιστροφή.
Πρώτη στάση στον Ελατάκο, αφού πρώτα έχουμε βγάλει τα μπουφαν μας και απολαμβάνουμε τους πολύχρωμους σχηματισμούς των ματιναριών στο υγρό έδαφος. Συνεχίζουμε την πορεία μέσα στο δάσος, μέχρι τη μοναδική βρύση – ποτίστρα της διαδρομής. Εκεί αλλάζουμε κατεύθυνση και τραβερσάρουμε ΝΔ για να βγούμε στην αρχή της Πετσαλούδας, που θα την τραβερσάρουμε από αριστερά, έχοντας δίπλα μας χαρακτηριστική ρεματιά. Οι περίφημες Πόρτες των Αγράφων είναι κοντά. Δεύτερη στάση, παίρνουμε την κατηφόρα μέσα από πανέμορφο δασος και μια μικρή ανηφόρα θα μας φέρει στην βάση του Μπορλέρου κάπου στα 1700 μέτρα.
Η τελευταία 300μετρη υψομετρική. Παίρνουμε την τελική ράχη, η οποία είναι καλά πατημένη μετά και την τελευταία επίσκεψη του ΕΟΣ Αθηνών με συμμετοχή 70 πεζοπόρων με αρχηγό τον Γιώργο Σιδηρά την προηγούμενη βδομάδα. Στα τελευταία μέτρα τα χόρτα παραμένουν παγωμένα και απαιτούν κάποια προσεκτικά βήματα.
Κορυφή, απεριόριστη θέα παντού, Τζουμέρκα, Κακαρδίτσα, Καιμακτσαλάν, Πιέρια Όλυμπος, Κίσσαβος, Πήλιο, Όθρυς, Γκιώνα, Βαρδούσια, Βελούχι και όχι δεν είναι δυνατόν φαίνεται και η Κνημίδα.
Άραγμα για αρκετή ώρα, κολατσιό, και επιστροφή από τα ίδια. Η ιδέα μας να ακολουθήσουμε τα φρεσκοβαμμένα σημάδια (του ΕΟΣΚ) αμέσως μετά τον Ελατάκο μας χάρισε σίγουρα ωραίες εικόνες τραβερσάροντας μες στο δάσος, αλλά ουσιαστικά δε μας βοήθησε αφού στο σημείο που υπάρχει ξύλινο στυλιάρι δεν πήραμε την κατηφόρα αλλά συνεχίσαμε ευθεία, με αποτέλεσμα να χάσουμε ένα 20λεπτο βγαίνοντας πάλι στο χωματόδρομο.
Επιστροφή στα αυτοκίνητα, σύντομη βόλτα μέχρι το παρατηρήτηριο με την απίστευτη θέα στη λίμνη και πορεία για το Ανθηρό προς έρευση στέγης. Οι γνώμες διίστανται, αποφασίζουμε να τιμήσουμε κάτι ζεστό στο καφενείο του χωριού και όλα ήρθαν με την ώρα τους. Άρχισαν οι ιστορίες από τον ντόπιο δάσκαλο για την ονομασία των γύρω κορυφών, για τη διχογνωμία μεταξύ των ορειβατών για την ακριβή θέση της κορυφής Φλυτζάνι, η ιστορία για τα 5 αδέρφια, άρχισαν να έρχονται και τα φαγητά, συμπληρώναμε με τις δικές μας προμήθεις, να σου και τα τραγούδια, τα ανέκδοτα, ο ιδιοκτήτης του καφενείου προθυμοποιήθηκε να φιλοξενήσει τις γυναίκες της παρέας στο σπίτι του, οι υπόλοιποι στήσαμε στην κεντρική πλατεία.
Ο στόχος της Κυριακής άλλαξε αρκετές φορές και μετά από παραινέσεις- πληροφορίες των ντόπιων προτιμήθηκε η προσέγγιση του διάσελου Πλάκας – Πέντε Πύργων, παρά η ανάβαση στους Πέντε Πύργους σύμφωνα με το χάρτη της Ανάβασης.
Αναχώρηση για το Δασικό χωριό αρκετά αργά αφού έπρεπε να στεγνώσουμε τις σκηνές από την υγρασία, και πορεία στον χωματόδρομο για ούτε λίγο, ούτε πολύ 2 ώρες. Στάση σε χαρακτηριστικό ξέφωτο, και στη συνέχεια βρίσκουμε την πηγή – ποτίστρα και την αρχή του μονοπατιού για τη χούνη που βγάζει στην κορυφή Φλυτζάνι (για τους ντόπιους) και στη συνέχεια με πορεία δυτική για τους Πέντε Πύργους.
Εμείς θα συνεχίσουμε για ακόμα ένα μισάωρο μέχρι το σημείο που τελειώνει ο δρόμος. Το θέαμα των Πέντε Πύργων εκπληκτκό. Θυμίζει αρτοτινά λιβάδια με τις Σούφλες. Παίρνουμε το μονοπάτι και από σάρες θα κινηθούμε προς το διασελο Πέντε Πύργων – Πλάκας. Σιγά – σιγά κάποιοι μένουν πίσω, οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν μέχρι έναν ώμο ακριβώς κάτω από το επιβλητικό συγκρότημα των 5 Πύργων και μόνο ο Μάκης θα συνεχίσει μέχρι το διάσελο και στη συνέχεια μέχρι την πρώτη κορυφή της Πλάκας (την πιο ανατολική).
Οι υπόλοιποι θα λιαζόμαστε για αρκετή ώρα, χαζεύοντας απέναντι τη Νιάλα, τον Καταραχιά, τη Σβώνη, το Πουλί, το Παπαδημήτρη, την κόψη των Πετραλώνων. Δεν υπάρχει χρόνος για παραπάνω πράγματα, πλέον με την νέα ώρα νυχτώνει στις 6 και έχουμε και το ταξίδι της επιστροφής. Δίνουμε υπόσχεση ότι θα επιστρέψουμε, βγάζουμε αναμνηστικές φωτογραφίες, καφεδάκι στο Ανθηρό και ένα γρήγορο δείπνο στον πάντα φιλόξενο Αγ. Κωνσταντίνο.
Τελικά, όσες φορές και να επισκεφτεί κανείς τα Άγραφα, πάντα θα ανακαλύψει και κάτι καινούργιο.
Και όσο στο καφενείο του Ανθηρού θα υπάρχει η φωτογραφία – αφιέρωση του Παύλου Ευαγγελίδη του ΦΟΠ για την κορυφή Πλάκα, θα ξέρουμε ότι δεν αναφέρεται στην κορυφή Φλυτζάνι του χάρτη της Ανάβασης.
Στα καθαρά στοιχεία της διαδρομής, η προσέγγιση των Πέντε Πύργων γίνεται είτε μέσω Ανθηρού ή μέσω του Δασικού χωριού Δρυάδες. Κινείται επί το πλείστον σε δασικό δρόμο, ο οποίος μπορεί να παρακαμφθεί κάποιες φορές ενώ υπάρχει ένα μοναδικό σημείο ανεφοδιασμού νερού. Από την πλευρά που προσεγγίσαμε το βουνό δεν ήταν ξεκαθαρο ποιες από τις κορυφές των Πέντε Πύργων είναι προσβάσιμες πεζοπορικά. Από τη χούνη (μονοπάτι αποτυπωμένο στο χάρτη της Ανάβασης) δεν υπάρχει κάποια αντικειμενική δυσκολία εκτός των τελευταίων μέτρων που θέλουν κάποια προσοχή.
Για το Μπορλέρο, η εκκίνηση γίνεται από τα Ζυγογιαννέικα ή από τη διασταύρωση προς το Παρατηρητήριο (εναλλακτικά σημεία εκκίνησης το διάσελο του Αγ. Νικολάου από τα Δυτικά ή ο οικισμός Έλατος από τα Βόρεια), κόβει τον δρόμο σε λίγες φουρκέτες για να βγει στον Ελατάκο, (καταφύγιο ανάγκης για 7-8 άτομα), συνεχίζει ανηφορικά στο δάσος μέχρι χαρακτηριστικό άνοιγμα με ποτίστρα, αλλάζει κατεύθυνση για να βγει σε γυμνό, και τραβερσαροντας την Πετσαλούδα από αριστερά βγαίνει στις περίφημες Πόρτες των Αγράφων (βράχινο πέρασμα). Απο κει κατηφορίζει μέσα σε δάσος για να βρει τελικά το χωματόδρομο στα 1700 μέτρα που συνεχίζει για Νιάλα.
Η τελική ράχη των 300 μέτρων έχει κάποια κλίση αλλά η θέα από την κορυφή είναι απολαυστική. Ωρες πορείας για την ανάβαση (περίπου 4, με στάσεις).
Ευχαριστώ πολύ τον αρχηγό - γίδι Γκώστα για τα οργανωτικά και φυσικά όλους τους συμμετέχοντες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου