Η ορειβασία ως ενασχόληση φαντάζει στον πολύ κόσμο ως μια δραστηριότητα που αγγίζει τα όρια του παραλόγου. Τι συμβαίνει όμως όταν η φαντασία του ορειβάτη πηγαίνει στο βουνό πριν από το... σώμα του; Μήπως τότε η ενασχόληση αυτή γίνεται μια πραγματική... διαστροφή;
Η Ευρυτανία με τα τρία βουνά που κυκλώνουν την
πρωτεύουσά της, το Καρπενήσι, αποτελεί παράδεισο για τους λάτρεις του βουνού. Τα τρία αυτά βουνά, Βελούχι - Καλιακούδα - Χελιδόνα, αποτέλεσαν και αποτελούν στόχο για τους ορειβατικούς συλλόγους αλλά και για μεμονωμένους ορειβάτες.
Ήταν λοιπόν επόμενο να είναι και για τους γράφοντες διακαής πόθος που λόγω των συνεχών αναβολών κατάντησε εμμονή, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς την ιδιαίτερη εκτίμησή μας για τα βουνά της Ρούμελης.
Οι σχεδιασμοί και η συλλογή πληροφοριών μετά από κάθε νέα αναβολή έδιναν και έπαιρναν ώσπου έπεσε η μεγάλη ιδέα: να δοκιμάσουμε και ανέβουμε σε ένα τριήμερο και τα τρία Ευρυτανικά βουνά, αφιερώνοντας μια ημέρα για το καθένα.
Όμως που να βρεις μια ημέρα άδεια όταν την έχεις σπαταλήσει σε Άλπεις, Άγραφα, Λευκά Όρη και άλλους μακρινούς προορισμούς; Κι εδώ ξεκινά η διαστροφή:
Και γιατί παρακαλώ να πάρουμε άδεια; Σε δύο ημέρες, Σάββατο - Κυριακή, βγαίνουν οι αναβάσεις!
Σε βουνά που δεν έχουμε ξαναπάει; Μόνο αν φτάνουμε με το αυτοκίνητο κάτω από τη κορφή, αλλά αυτό δεν είναι ορειβασία...
Εντάξει λοιπόν! Να πάμε τότε από τις μακρινές διαδρομές για να δούμε αν γίνεται ή όχι!!!
Κι έτσι το απόγευμα της Παρασκευής 20 Απριλίου του σωτηρίου έτους 2007 ξεκινήσαμε το ταξίδι - πρόκληση για την Ευρυτανία και το Τρίο - Δύο!!!
Η Ευρυτανία με τα τρία βουνά που κυκλώνουν την
πρωτεύουσά της, το Καρπενήσι, αποτελεί παράδεισο για τους λάτρεις του βουνού. Τα τρία αυτά βουνά, Βελούχι - Καλιακούδα - Χελιδόνα, αποτέλεσαν και αποτελούν στόχο για τους ορειβατικούς συλλόγους αλλά και για μεμονωμένους ορειβάτες.Ήταν λοιπόν επόμενο να είναι και για τους γράφοντες διακαής πόθος που λόγω των συνεχών αναβολών κατάντησε εμμονή, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς την ιδιαίτερη εκτίμησή μας για τα βουνά της Ρούμελης.
Οι σχεδιασμοί και η συλλογή πληροφοριών μετά από κάθε νέα αναβολή έδιναν και έπαιρναν ώσπου έπεσε η μεγάλη ιδέα: να δοκιμάσουμε και ανέβουμε σε ένα τριήμερο και τα τρία Ευρυτανικά βουνά, αφιερώνοντας μια ημέρα για το καθένα.
Όμως που να βρεις μια ημέρα άδεια όταν την έχεις σπαταλήσει σε Άλπεις, Άγραφα, Λευκά Όρη και άλλους μακρινούς προορισμούς; Κι εδώ ξεκινά η διαστροφή:
Και γιατί παρακαλώ να πάρουμε άδεια; Σε δύο ημέρες, Σάββατο - Κυριακή, βγαίνουν οι αναβάσεις!
Σε βουνά που δεν έχουμε ξαναπάει; Μόνο αν φτάνουμε με το αυτοκίνητο κάτω από τη κορφή, αλλά αυτό δεν είναι ορειβασία...
Εντάξει λοιπόν! Να πάμε τότε από τις μακρινές διαδρομές για να δούμε αν γίνεται ή όχι!!!
Κι έτσι το απόγευμα της Παρασκευής 20 Απριλίου του σωτηρίου έτους 2007 ξεκινήσαμε το ταξίδι - πρόκληση για την Ευρυτανία και το Τρίο - Δύο!!!
1. Χελιδόνα
Με ζεστό καιρό φτάσαμε την Παρασκευή το βράδυ στο Παλιό Μικρό Χωριό και συνεχίσαμε για το εκκλησάκι του Αϊ - Σώστη, περίπου 1,2 Χμ από το χωριό, όπου και διανυκτερεύσαμε χωρίς αντίσκηνο μιας και η έναστρη νύχτα αλλά και η θερμοκρασία θύμιζαν... καλοκαίρι!
Την επόμενη ημέρα μετά από σύντομη προετοιμασία ξεκινήσαμε
για την κορυφή της Χελιδόνας από την μεγαλύτερη, την ομορφότερη αλλά όπως αποδείχθηκε και τη δυσκολότερη διαδρομή: την κόψη των Αϊ - Λιάδων.
Το μονοπάτι πολύ καλά σηματοδοτημένο προχωρά αρχικά παράλληλα με το φημισμένο φαράγγι του Καρπενησιώτη, πολύ γρήγορα όμως κερδίζει ύψος και βγαίνει στην κορυφογραμμή. Μέχρι το σημείο αυτό χρειάζεται προσοχή γιατί το δάσος είναι πυκνό και τα σημάδια δυσδιάκριτα. Όταν όμως βγαίνεις στην κορυφογραμμή μπορείς να διακρίνεις την μετέπειτα πορεία και από δω και πέρα χρειάζονται πόδια, πνευμόνια και κυρίως πείσμα!
Τα συνεχή και μεγάλα ανεβοκατεβάσματα της κορυφογραμμής αποτέλεσαν μια αληθινή δοκιμασία σε συνδυασμό με το βάρος (χειμερινός εξοπλισμός) και τη ζέστη (τουλάχιστον 25° C). Και για το τέλος, ένας απροσπέλαστος τοίχος που επίσης για να τον παρακάμψεις έπρεπε να κατεβείς πάλι περνώντας με προσοχή μια απότομη σάρα και ελπίζοντας το εντυπωσιακό «δόντι» που παρακάμπτεις να μη σου στείλει καμιά πέτρα δώρο!!!
Τελικά καταφέραμε να φτάσουμε στην κορυφή της Χελιδόνας (1974 μ). Η θέα υπέροχη, όπως και σε όλη την διαδρομή, ήταν ανταμοιβή για τον κόπο μας, όμως εμείς ήδη είχαμε το μυαλό αλλά και το βλέμμα στον επόμενο στόχο μας: τη Καλιακούδα. Γρήγορα λοιπόν για την επιστροφή στο Παλιό Μικρό Χωριό από την κλασσική διαδρομή, όχι όμως και από τον χωματόδρομο - προτιμήσαμε την κατάβαση μετά την ποτίστρα παράλληλα με την ρεματιά και καταφέραμε να είμαστε αρκετά συντομότερα στη πλατεία του χωριού όπου και απολαύσαμε καφέ, αλλά κυρίως ποδόλουτρο στο κρύο νερό της βρύσης.
Με ζεστό καιρό φτάσαμε την Παρασκευή το βράδυ στο Παλιό Μικρό Χωριό και συνεχίσαμε για το εκκλησάκι του Αϊ - Σώστη, περίπου 1,2 Χμ από το χωριό, όπου και διανυκτερεύσαμε χωρίς αντίσκηνο μιας και η έναστρη νύχτα αλλά και η θερμοκρασία θύμιζαν... καλοκαίρι!
Την επόμενη ημέρα μετά από σύντομη προετοιμασία ξεκινήσαμε
για την κορυφή της Χελιδόνας από την μεγαλύτερη, την ομορφότερη αλλά όπως αποδείχθηκε και τη δυσκολότερη διαδρομή: την κόψη των Αϊ - Λιάδων.Το μονοπάτι πολύ καλά σηματοδοτημένο προχωρά αρχικά παράλληλα με το φημισμένο φαράγγι του Καρπενησιώτη, πολύ γρήγορα όμως κερδίζει ύψος και βγαίνει στην κορυφογραμμή. Μέχρι το σημείο αυτό χρειάζεται προσοχή γιατί το δάσος είναι πυκνό και τα σημάδια δυσδιάκριτα. Όταν όμως βγαίνεις στην κορυφογραμμή μπορείς να διακρίνεις την μετέπειτα πορεία και από δω και πέρα χρειάζονται πόδια, πνευμόνια και κυρίως πείσμα!
Τα συνεχή και μεγάλα ανεβοκατεβάσματα της κορυφογραμμής αποτέλεσαν μια αληθινή δοκιμασία σε συνδυασμό με το βάρος (χειμερινός εξοπλισμός) και τη ζέστη (τουλάχιστον 25° C). Και για το τέλος, ένας απροσπέλαστος τοίχος που επίσης για να τον παρακάμψεις έπρεπε να κατεβείς πάλι περνώντας με προσοχή μια απότομη σάρα και ελπίζοντας το εντυπωσιακό «δόντι» που παρακάμπτεις να μη σου στείλει καμιά πέτρα δώρο!!!
Τελικά καταφέραμε να φτάσουμε στην κορυφή της Χελιδόνας (1974 μ). Η θέα υπέροχη, όπως και σε όλη την διαδρομή, ήταν ανταμοιβή για τον κόπο μας, όμως εμείς ήδη είχαμε το μυαλό αλλά και το βλέμμα στον επόμενο στόχο μας: τη Καλιακούδα. Γρήγορα λοιπόν για την επιστροφή στο Παλιό Μικρό Χωριό από την κλασσική διαδρομή, όχι όμως και από τον χωματόδρομο - προτιμήσαμε την κατάβαση μετά την ποτίστρα παράλληλα με την ρεματιά και καταφέραμε να είμαστε αρκετά συντομότερα στη πλατεία του χωριού όπου και απολαύσαμε καφέ, αλλά κυρίως ποδόλουτρο στο κρύο νερό της βρύσης.
2. Καλιακούδα
Δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο και για αυτό αναχωρήσαμε αμέσως για το Μεγάλο Χωριό. Αφού ζητήσαμε κάποιες πληροφορίες, ξεκινήσαμε την ανάβαση για το καταφύγιο της Καλιακούδας. Φυσικά υπάρχει και πολύ καλός χωματόδρομος για το καταφύγιο όμως αυτό δεν είναι ορειβασία...
Ξεκινήσαμε λοιπόν την ανάβαση για το καταφύγιο από το μονοπάτι που «κόβει» το δρόμο 8 φορές (ή μήπως ο δρόμος «κόβει» το μονοπάτι;;;). Όταν τελικά μετά από σχεδόν 2 ώρες φτάσαμε στο καταφύγιο, ήμασταν αρκετά κουρασμένοι, ειδικά λόγω της αποπνικτικής ζέστης.
Παρά όλα αυτά ξεκινήσαμε το μαγείρεμα των γνωστών αφυδατωμένων μακαρονιών που όλοι αγαπήσαμε... Ξαφνικά ήχος αυτοκινήτου - ορειβάτες μόνο μπορεί να είναι τέτοια ώρα - σκεφτήκαμε και φυσικά πέσαμε έξω: απλώς αργοπορημένοι επισκέπτες από το Καρπενήσι που μας έκαναν ευχάριστη συντροφιά για αρκετή ώρα.
Την επομένη, μετά από ένα πολύ καλό ύπνο, ξεκινήσαμε με όρεξη για την κορυφή παρακάμπτοντας το χωματόδρομο για το διάσελο και χωρίς πολλές τραβέρσες αφού οι πολλές σάρες δεν επέτρεπαν κάτι τέτοιο. Τελικά και χύνοντας πολύ ιδρώτα λόγω της ανυπόφορης ζέστης, βρεθήκαμε στην κορυφή της Καλιακούδας (2098 μ), χαρούμενοι που ήμασταν τόσο κοντά στο στόχο αλλά και αρκετά αγχωμένοι: Θα τα καταφέρουμε; Στο βουνό ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος...
Αρχίσαμε λοιπόν γρήγορα τη κατάβαση σχεδόν χωρίς να τραβερσάρουμε, συχνά βουλιάζοντας στις σάρες, φτάσαμε στο καταφύγιο και αφού φορτωθήκαμε τους υπνόσακους συνεχίσαμε χωρίς καθυστέρηση για το Μεγάλο Χωριό. Όταν τελικά μπήκαμε στο αυτοκίνητο ήταν ήδη μεσημέρι και για αυτό βγάλαμε μόνο τα άρβυλα και ξεκινήσαμε για το Χιονοδρομικό Κέντρο του Βελουχίου.
Ξεκινήσαμε λοιπόν την ανάβαση για το καταφύγιο από το μονοπάτι που «κόβει» το δρόμο 8 φορές (ή μήπως ο δρόμος «κόβει» το μονοπάτι;;;). Όταν τελικά μετά από σχεδόν 2 ώρες φτάσαμε στο καταφύγιο, ήμασταν αρκετά κουρασμένοι, ειδικά λόγω της αποπνικτικής ζέστης.
Παρά όλα αυτά ξεκινήσαμε το μαγείρεμα των γνωστών αφυδατωμένων μακαρονιών που όλοι αγαπήσαμε... Ξαφνικά ήχος αυτοκινήτου - ορειβάτες μόνο μπορεί να είναι τέτοια ώρα - σκεφτήκαμε και φυσικά πέσαμε έξω: απλώς αργοπορημένοι επισκέπτες από το Καρπενήσι που μας έκαναν ευχάριστη συντροφιά για αρκετή ώρα.
Την επομένη, μετά από ένα πολύ καλό ύπνο, ξεκινήσαμε με όρεξη για την κορυφή παρακάμπτοντας το χωματόδρομο για το διάσελο και χωρίς πολλές τραβέρσες αφού οι πολλές σάρες δεν επέτρεπαν κάτι τέτοιο. Τελικά και χύνοντας πολύ ιδρώτα λόγω της ανυπόφορης ζέστης, βρεθήκαμε στην κορυφή της Καλιακούδας (2098 μ), χαρούμενοι που ήμασταν τόσο κοντά στο στόχο αλλά και αρκετά αγχωμένοι: Θα τα καταφέρουμε; Στο βουνό ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος...
Αρχίσαμε λοιπόν γρήγορα τη κατάβαση σχεδόν χωρίς να τραβερσάρουμε, συχνά βουλιάζοντας στις σάρες, φτάσαμε στο καταφύγιο και αφού φορτωθήκαμε τους υπνόσακους συνεχίσαμε χωρίς καθυστέρηση για το Μεγάλο Χωριό. Όταν τελικά μπήκαμε στο αυτοκίνητο ήταν ήδη μεσημέρι και για αυτό βγάλαμε μόνο τα άρβυλα και ξεκινήσαμε για το Χιονοδρομικό Κέντρο του Βελουχίου.
3. Βελούχι
Δυστυχώς η ανάβαση στο Βελούχι μετά την κατασκευή του χιονοδρομικού δεν δίνει πολλές εναλλακτικές διαδρομές εκτός από την κλασσική, από το Καταφύγιο στην κορυφή. Φυσικά αυτό έχει οδηγήσει στην υποβάθμιση του βουνού από ορειβατικής άποψης, ωστόσο όταν τελικά φτάσαμε στην κορυφή του (2313 μ), διαπιστώσαμε ότι το βουνό διατηρεί κάποια από την αίγλη του, αυτή που το έχει κάνει «χιλιοτραγουδισμένο».
Έτσι αυτή η πρόκληση για εμάς ή η διαστροφή, ψυχοπάθεια, ξεροκεφαλιά, χαζομάρα για τους περισσότερους, ακόμη και για φίλους λάτρεις του βουνού, τελείωσε αισίως. Βέβαια όταν ανεβαίνεις τρεις κορυφές σε δύο ημέρες φορτωμένος χειμερινό εξοπλισμό έχεις και κάποιες παρενέργειες: εκτός ότι για μια εβδομάδα πονάς παντού γίνεσαι και φιγουρατζής και γράφεις άρθρα προκειμένου να μάθουν όλοι πόσο τρέλα κουβαλάς στο σακίδιό σου...!!!
Η ουσία είναι ότι αυτή τη τρέλα μας την πάμε στα βουνά να πάρει τον αέρα της και αν τελικά αυτό μας ευχαριστεί τι μας νοιάζουν τα λόγια του κόσμου; Άλλωστε πόσο ανιαρή θα ήταν η ζωή αν όλα όσα κάναμε ήταν λογικά και προγραμματισμένα; Η ορειβασία προσφέρει εκτός των άλλων και κάτι που οι άνθρωποί των μεγαλουπόλεων δυστυχώς έχουν ξεχάσει: Ελευθερία.
Τέλος αυτή η τριπλή ανάβαση σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί ένα μεγάλο ορειβατικό κατόρθωμα - άλλωστε ποτέ μια ανάβαση που σέβεται το βουνό δεν θα πρέπει να στοχεύει σε «κατακτήσεις» ή «ρεκόρ». Η ιδέα όμως αυτή που τελικά έγινε πράξη είναι μια απόδειξη ότι οι αναβάσεις στα ελληνικά βουνά δεν είναι πεπερασμένες. Και όπως λέγεται συχνά «Ανεβαίνουμε στο βουνό και με το μυαλό, όχι μόνο με τα πόδια» θα συμπληρώναμε βάζοντας και φαντασία....
Δυστυχώς η ανάβαση στο Βελούχι μετά την κατασκευή του χιονοδρομικού δεν δίνει πολλές εναλλακτικές διαδρομές εκτός από την κλασσική, από το Καταφύγιο στην κορυφή. Φυσικά αυτό έχει οδηγήσει στην υποβάθμιση του βουνού από ορειβατικής άποψης, ωστόσο όταν τελικά φτάσαμε στην κορυφή του (2313 μ), διαπιστώσαμε ότι το βουνό διατηρεί κάποια από την αίγλη του, αυτή που το έχει κάνει «χιλιοτραγουδισμένο».
Έτσι αυτή η πρόκληση για εμάς ή η διαστροφή, ψυχοπάθεια, ξεροκεφαλιά, χαζομάρα για τους περισσότερους, ακόμη και για φίλους λάτρεις του βουνού, τελείωσε αισίως. Βέβαια όταν ανεβαίνεις τρεις κορυφές σε δύο ημέρες φορτωμένος χειμερινό εξοπλισμό έχεις και κάποιες παρενέργειες: εκτός ότι για μια εβδομάδα πονάς παντού γίνεσαι και φιγουρατζής και γράφεις άρθρα προκειμένου να μάθουν όλοι πόσο τρέλα κουβαλάς στο σακίδιό σου...!!!
Η ουσία είναι ότι αυτή τη τρέλα μας την πάμε στα βουνά να πάρει τον αέρα της και αν τελικά αυτό μας ευχαριστεί τι μας νοιάζουν τα λόγια του κόσμου; Άλλωστε πόσο ανιαρή θα ήταν η ζωή αν όλα όσα κάναμε ήταν λογικά και προγραμματισμένα; Η ορειβασία προσφέρει εκτός των άλλων και κάτι που οι άνθρωποί των μεγαλουπόλεων δυστυχώς έχουν ξεχάσει: Ελευθερία.
Τέλος αυτή η τριπλή ανάβαση σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί ένα μεγάλο ορειβατικό κατόρθωμα - άλλωστε ποτέ μια ανάβαση που σέβεται το βουνό δεν θα πρέπει να στοχεύει σε «κατακτήσεις» ή «ρεκόρ». Η ιδέα όμως αυτή που τελικά έγινε πράξη είναι μια απόδειξη ότι οι αναβάσεις στα ελληνικά βουνά δεν είναι πεπερασμένες. Και όπως λέγεται συχνά «Ανεβαίνουμε στο βουνό και με το μυαλό, όχι μόνο με τα πόδια» θα συμπληρώναμε βάζοντας και φαντασία....
